بازیگری و حرفه اش
باشد که صحنه همچون طناب بندبازان به افراد
نالایق جرأت راه‌رفتن بر روی خود را ندهد.
بازیگری و حرفه اش
گوته
گوته البته از دیدگاه یک نویسنده سخن می‌گویند، اما برای بازیگر، بازی در نمایشنامه‌های گوته و سایر نمایشنامه‌نویسان بزرگ تلاشی فوق العاده و گاه دردناک طلب می کند.
بازیگر باید افکار پیچیده و ظریفی از آن دست را که در آثار نویسندگانی چون استریندبرگ، ایبسن، برنارد شاو و آرتور میلر مطرح می‌شود، منتقل کند.
امروزه بازیگر باید دارای ویژگیهای ممتازی باشد که شاید نمایشنامه‌نویس فاقد آنهاست.
یکی از این ویژگی‌ها غریزه‌ای است که بازیگر را برای بازی کردن برمی‌انگیزد.
این غریزه قوی‌تر از آن است که ما می‌شناسیم یا می‌توانیم تشریح کنیم.
تمامی وجود بازیگر _ فکر او، روان او، روح او و آن جوهر تعیین کننده‌ای که نامش استعداد است _ بایستی وقف حرفه‌اش شود.
امروزه بیشتر مردم ناچار شده‌اند که فقط بخشی از وجود خویش را به کار گیرند.
آن بخش‌های دیگر وجود که به کار گرفته نمی‌شوند، ناآرامی ویژه‌ای در درون بازیگر پدید می آورند و این همان چیزی است که استعداد بازیگر را تحریک می کند تا خود را ابراز کند.
بازیگری و حرفه اش
در طول بیش از یک قرن سبک های بسیاری در نویسندگی مانند رئالیسم، اکسپرسیونیسم، سمبولیسم و امثال آن به وجود آمده اند.
نویسنده سال های بسیاری در اختیار دارد تا این سبک‌ها را که مربوط به گذشته و حال‌اند به خوبی به کاود.
اما بازیگر جوان بایستی به تمامی این سبک های گوناگون در زمان حال هستی بخشد.
برای پریدن از روی این موانع، بازیگر جوان اکنون می تواند به مدرسه بازیگری روی آورد و این شاید اولین قدمی است که او را به حرفه بازیگری رهنمون می شود.
امروزه غالباً بازیگر بدون هیچ معیاری به این حرفه قدم می گذارد.
در دوره‌های گذشته، نوآموز بازیگری تحت تاثیر بازیگران بزرگ بود.
در آن زمان، نوآموز این حرفه با یک نیزه قدم به صحنه می گذاشت
و به این ترتیب مهارت‌های لازم را تدریجاً از بزرگانی مانند سالوینی (بازیگر ایتالیایی قرن نوزدهم)
و کین (بازیگر انگلیسی قرن نوزدهم) می‌آموخت.
در سال‌های نزدیکتر، مدرسه بازیگری غالباً بخشی از یک تئاتر بود و سرانجام نوآموزان به طور کامل در خدمت آن تئاتر در‌می‌آمدند.
به این معنی که در آغاز بازیگر می شدند، سپس کارگردان و نیز استاد بازیگری، تئاتر هنر مسکو نمونه‌ای از این روش کار است.
مروری بر تاریخ نمایشنامه نویسان، دانش باورنکردنی آنان را نشان می‌دهد.
بسیاری از آنان سفرهای زیادی کرده‌اند،
آثار نقاشی و ادبیات و موسیقی را می‌شناختند و به این ترتیب خود را برای نوشتن نمایشنامه های برتری آماده کرده‌اند.
همینطور بیشتر نویسندگان و صحنه پردازان و طراحان لباس به رشته محکمی
از فرهنگ گذشته متصل‌اند که در کار امروز آنان به شدت تاثیر می گذارد.
بازیگری و حرفه اش
اما در این لحظه از تاریخ معاصر، برای بازیگر و چه‌بسا برای معلم بازیگری معیار مشخصی وجود ندارد.
از دهه ۱۹۳۰ به بعد، کلیه ضوابط اجتماعی بازیگران،
از نوع لباس پوشیدن آنان گرفته تا نحوه رفتار و گفتارشان، دستخوش تغییر شده است.
این واقعیت‌ها در هر بازیگر فردیت خاصی به وجود آورده است که قدرت قضاوت را در مورد او از استاد وی سلب می‌کند.
استاد می‌داند که هر بازیگر بدون در دست داشتن نظامی از ارزش ها در این راه قدم می گذارد،
هرچند ممکن است استعدادی شگفت در او نهفته باشد.
به بازیگر زمان ما باید کمک شود.
اینجا تاثیر استاد بسیار تعیین کننده است.
همچنانکه بازیگر شروع به کار با نظارت متفاوت می‌کند، مربی به او رهنمود می دهد _ توضیح و تشریح متن نمایشنامه،
نوع رفتار شخص بازی، سبک نوشته، زبان، ضرباهنگ نمایشنامه_
همه اینها بازیگر را بر آن می دارد تا زندگی و سبک نویسنده نمایشنامه را تجربه کند.
با دستیابی به این آگاهی، بازیگر تکان می‌خورد و متوجه می‌شود که روح و روان و هوش و فهم او تا چه حد وسعت دارد.
بازیگری و حرفه اش
متوجه می‌شود که تنها یک فرد معمولی بودن کافی نیست.
آن‌گونه که اینک هستیم نه تنها برای بازیگر کافی نیست، بلکه برای تماشاگران نیز جذابیتی ندارد.
بازیگر دارای شعور جمعی است.
گوئی تمام دانش و درایت انسانی در ذهن او ذخیره شده است.
او از طریق تخیل وسیع خویش، تمامی درایت پیشینیان خود را،
بدون اینکه شخصاً آن‌ها را تجربه کرده باشد، به ارث می برد.
بازیگر در تمام طول تاریخ از درک عمیق و متعالی برخوردار بوده است.
استاد بازیگری می‌تواند این درک وسیعی او را شکل بخشیده، نیروی تخیل وی را آزاد سازد.
در این مرحله بازیگر می‌تواند رشد کرده، به زندگی و شیوه کار بسیاری از نمایشنامه‌نویسان نوپرداز، از ایبسن گرفته تا نویسندگان امروز، نزدیک شود.
اکنون تخیل بازیگر می‌تواند زندگی شخص بازی را در اختیار خود گیرد.
او می‌تواند با اثر نویسنده، با سیرت، اصول اخلاقی، تحصیلات، زندگی خانوادگی، زندگی جنسی، اعتقادات مذهبی و حرفه شخص بازی به طور مشخص برخورد کند.
این نوع برخورد با نمایشنامه، بازیگر را بر کار خود مسلط می کند و به او احساس ایمنی درونی می بخشد.
تلفیق ذهنیت بازیگر با عمق مکتوم وجود او راه دست یافتن به استقلال در حرفه بازیگری است و در لحظات بحرانی این راه، دانش غریزی و موروثی او در مورد انسان، همیشه به نجات او می‌شتابد.
بازیگری و حرفه اش
اشتراک ها: انگیزه بازیگری - آموزش بازیگری فراخوان تست بازیگري +نکات بسیار مهم استانیسلاوسکی