اغلب دوره های آموزش بازیگری بر احساس شرمساری و گناه پایه ریزی شده اند.
اگر در رشتۀ بازیگری تحصیل کرده باشید، مواردی را به خاطر می آورید که از شما خواسته می شد تمرین هایی را انجام دهید که نمی فهمیدید و پس از آنکه تمرینها را انجام می دادید، با احساس گناه به انتقاد استادتان که کار شما را کار بدی ارزیابی می کرد، تسلیم میشدید.
همچنین مواردی را به خاطر می آورد که از شما خواسته می شود تمرین هایی را انجام دهید که به خوبی می فهمیدید اما متوجه کاربرد آنها برای ایجاد مهارت در بازیگری نمی شدید و از اینکه بخواهید فایدۀ آنها را برایتان توضیح دهند، خجالت می کشیدید.
همجنانکه این تمرین ها را انجام می دادید،به نظرتان می رسید که همه اطرافیانتان هدف از انجام این این تمرین ها را می فهمند جز شما_بنابراین،با احساس گناه،آموختید که تطاهر کنید.
آموختید که در تمرینهای مربوط به حواس وانمود کنید که بوی قهوهرا حس میکنید. آموختید وانمود کنید که تمرین آینه تمرین سودمند است که اگر آن را به خوبی انجام دهید ، به نحوی بروی صحنه ، شما را با دیگران بیشتر هماهنگ می کند .
در آموزش بازیگری حرفه ای آموختید وانمود کنید که موسیقی را با انگشتان پایتان می شنوید و فضا را به کار می گیرید.
