صحنه یعنی: «ظرف زمانی و مکانی وقوع عمل داستان، و آن‌چه در این ظرف قرار می‌گیرد.»
هر داستان در جایی و در محدوده‌ای از زمان اتفاق می‌افتد.
اگر داستان شما در صبح یک روز، در مدرسه‌ای اتفاق می‌افتد، «صبح در مدرسه» صحنه‌ی داستان شماست. صحنه، عنصر مهمی است و باید با دقت انتخاب شود؛ زیرا هیچ دو صحنه‌ای مانند هم نیستند و تأثیر یک‌سانی ندارند. مرد خوش‌لباسی را در نظر بگیرید که با عصایی در دست، مشغول قدم‌زدن است. می‌توانیم او را در چنین صحنه‌هایی نشان دهیم: – پارکی زیبا، در صبحی روشن، در اوایل بهار. – در کنار دریایی توفانی، در غروبی دل‌گیر. – شب هنگام، در کوچه‌پس‌کوچه‌های محله‌های فقیرنشین. – عصر، در خرابه‌های هول‌انگیز یک قلعه‌ی قدیمی. – صبح‌گاه، در سرسرای یک قصر باشکوه. – سحرگاه، بر لبه‌ی بام یک آسمان‌خراش. – نیمه شب، در سالن انتظار یک فرودگاه شیک. – شام‌گاه، کنار دیگی جوشان در قبیله‌ی آدم‌خواران.
✨روشن است که هر یک از این صحنه‌ها برای خلق فضایی متفاوت، مناسبند و به راه رفتن #شخصیت مورد نظر، معنای خاصی می‌بخشند.
